Jarrai (1959-1968), hito del teatro vasco de vanguardia

  1. Gereñu Odriozola, Idoia
Dirigida por:
  1. Eduardo Pérez-Rasilla Bayo Director/a
  2. Patricio Urquizu Sarasua Director/a

Universidad de defensa: Universidad Carlos III de Madrid

Fecha de defensa: 05 de febrero de 2016

Tribunal:
  1. Francisco J.B. Gutiérrez Presidente/a
  2. Lourdes Otaegi Imaz Secretario/a
  3. Cristina Lasa Ochoteco Vocal

Tipo: Tesis

Resumen

Euskal gizarteak aldaketa nabarmena jasan zuen 60ko harmarkadan esparru guztietan. Bai, politiko eta instituzionaletan, baita sozial eta artistikoan ere. Antzerkia aldaketa guzti horien isla izan zen. Garaiak eta antzerkirako oraindik bizi zen zaletasunak, bizitza ulertzeko modu berriak eskaini nahi izan zizkion belaunaldi berria osatu zuten gazteei eta Jarrai antzerki taldea aurrekaria izan zen bai antzerkigintzan, bai eta beste arteen eraikuntza berrietan ere. Jarraik eztabaida bultzatu zuen. Euskal teatroak nolakoa behar zuen adosterakoan, euskararen eta euskal gizartearen norabidea markatu zen. Hala, euskal teatro berria definitzeaz gain, itzulpenak garatu eta munduan zeharreko eszenatoki aurreratuenetan eskaintzen ari ziren taulagaineko obra abangoardistenak euskarara ekarri zituen. Kostunbrismo zaharkituak eta gerra aurreko malenkoniak baztertu eta ikuslego iraultzaile gazteari bide berriak zabaldu zizkion. Euskaldun sen eta identitateak, begiak zabaldu zituen lozorroari amaiera emanaz. En los años 60, la nueva generación de la posguerra provocó un cambio institucional, social y artístico en el País Vasco. El teatro constituyó el claro ejemplo del cambio, respondiendo a una sociedad que buscaba nuevas sendas queriendo recuperar la identidad desterrada. El grupo de teatro Jarrai (1959-1968) fue pionero en el ámbito. El revivir del euskera fue su gran objetivo, pero, al mismo tiempo, Jarrai tradujo y puso en escena las obras mundialmente reconocidas y vanguardistas que se estaban presentando en las ciudades más modernas de la época, impulsó la discusión de cómo debía ser el nuevo teatro en euskera y ofreció al público ansioso una nueva forma de entender la vida, más allá del costumbrismo anticuado y el sentimiento melancólico de preguerra, ya desconocido para los jóvenes revolucionarios del momento.